Odwiedzający parki rozrywki, takie jak Disney World, będą mieli okazję zobaczyć na własne oczy jedne z najlepszych na świecie przykładów drzew i krzewów topiary.
Ponieważ starożytna, intrygująca dla oka sztuka topiary – ze swoimi strzyżonymi figurami i geometrycznymi wzorami – jest naprawdę sztuką zagubioną.
Topiary, nigdy nie praktykowane na szeroką skalę w Ameryce, najczęściej można znaleźć w dużych parkach rozrywki, takich jak Disney World, ze względu na znaczną ilość czasu potrzebnego na przycinanie liści i gałęzi w celu uzyskania skomplikowanych figur i koszt tego czasu.
Cztery do pięciuset lat temu ludzie tutaj byli zbyt zajęci walką o samo istnienie, by interesować się jakimkolwiek ogrodnictwem.
Egzotyczne rośliny i zieleń (nawet tak powszechne, jak koreański bz karłowaty i wawrzyn) praktycznie nie istniały.
Wynikało to nie tylko z ogólnego braku zainteresowania roślinami, ale także z faktu, że podróże oceaniczne były tak długie i niebezpieczne, że niewiele takich roślin kiedykolwiek dotarło do nowych domów.
Gdy czasy stały się bardziej ustabilizowane, a warunki życia polepszyły się, ludzie znajdowali nową rozrywkę i wielu zaczęło zwracać się do ogrodnictwa, aby upiększyć swoje ziemie, ograniczając się oczywiście do skromnego, dostępnego rodzimego gatunku.
Mniej więcej w tym czasie pojawił się utylitarny impuls do ogrodnictwa. Wraz ze wzrostem liczby ludności dzielono pola uprawne na coraz mniejsze działki.
Pojawił się ważny problem podziału tych ziem, ogrodzenie z drutu kolczastego było wówczas oczywiście nieznane. Problem rozwiązało zastosowanie żywych żywopłotów – głóg, buk i klon, strzyżonych na wymiar lub ramek z rosnącym na nich Ficus pumila.
W miarę wzrostu popularności tych żywopłotów zaczęto sadzić podobne żywopłoty, aby ozdobić obszary mieszkalne, wykorzystując wolniej rosnące i bardziej dekoracyjne cisy, krzewy bukszpanu i ostrokrzew.
Zapewne jako ulga w pospolitym ogrodzeniu z pól uprawnych zostały one przycięte do ornamentalnych wzorów i figur – i tak narodziła się sztuka topiary, która miała być gorliwie uprawiana przez wieki – aż do jej dzisiejszego upadku.
Przycinanie figur i wzorów geometrycznych nie jest trudne, ale wymaga czasu i cierpliwości.
Gałąź musi być odpowiednio wyszkolona – tu przyciąć, a tam wyrosnąć – ewentualnie trochę przywiązana, aby wymusić odpowiedni rodzaj wzrostu we właściwym miejscu.
Wolno rosnące topiary bukszpanowe i cisy są łatwiejsze w pielęgnacji niż szybciej rosnące ligustry czy cyprys Monterey (Cupressus macrocarpa), przy czym ten pierwszy wymaga przycinania tylko raz w roku, drugi kilka razy w sezonie.
Ale w każdym razie potrzeba cierpliwości, pewnej ręki i bystre oko, aby przyciąć i przesłonić we właściwy sposób i we właściwym miejscu. Topiary to zachwycająca rzeźba w żywej zieleni!
